«Ազդեցության գոտիների բաժանում Ռուսաստանի և Թուրքիայի միջև». իսրայելական պարբերականի պնդումները

Ռուսաստանը և Թուրքիան Մերձավոր Արևելքում և Կովկասում արագորեն վերածվում են ռազմավարական դաշնակիցների: Երկու պետությունների ազդեցության գոտիներից Միացյալ Նահանգների դուրսմղումն Անկարայի ռազմավարական նպատակն էր Սիրիայի և Լիբիայի, ինչպես նաև Կովկասի` իր կողմից հրահրված հակամարտություններում: Արդյունքում` նշված երկրներն ու տարածաշրջանները, իսրայելական The Jerusalem Post-ի համաձայն, բաժանվել են ռուսական և թուրքական ազդեցությունների գոտիների:

Ռուսաստանի դերի մեծացումը

Հրեական պարբերականը նշում է, որ Թուրքիան անարդար խաղացող է. նրա ԶԼՄ-ներն ապատեղեկատվություն են տարածում, իշխանությունները բանտ են նետում թղթակիցներին, քննադատում են ԱՄՆ-ին և, միաժամանակ, մերձենում են Ռուսաստանի հետ:

Հաճախ Ամերիկայում իր քարոզիչների օգնությամբ, իսրայելական աղբյուրի պնդմամբ, Թուրքիան շշուկներ է տարածել, թե ԱՄՆ-ի լավագույն գործընկերն է, «պաշտպանում է Ռուսաստանից», իսկ իրականում Անկարան ձգտում է դեպի Մոսկվան` ինչպես երկու նույնատիպ համակարգեր: Իր նոր դաշնակցի հետ Թուրքիան փորձում է տարածաշրջանում նվազեցնել ԱՄՆ-ի կշիռն ու ազդեցությունը:

JP-ի լրագրողների խոսքով` ակնհայտ է, որ Թուրքիան զորքեր է տեղակայում հակամարտության գոտիներում (Սիրիա, Լիբիա կամ Կովկաս): Նշվում է, որ նման ռազմավարությունն ակնառու էր հատկապես Լեռնային Ղարաբաղի վերջին պատերազմի ժամանակ. ամեն ինչ ծրագրված էր այնպես, որ Մոսկվան և Անկարան «հանդիպեն» շփման գծում և կիսեն տարածաշրջանը, իսկ Նահանգներն «անգործ» մնան:

Դաշնակից, հանուն որի արժե ձգտել

Անկարան, իսրայելական պարբերականի համաձայն, պնդում է, թե «աշխարհաքաղաքականորեն» Արևմուտքի և ԱՄՆ-ի կողքին է, սակայն ավելի ու ավելի շատ զենքեր է գնում Ռուսաստանից` ռուսաստանցիների հետ սերտ աշխատանքներ տանելով` իբր «պատահաբար» բախվելով նրանց հետ ամենուր, որտեղ իր «գործողությունները» պիտի ծավալի:

Թուրքիան հաճախ է գանգատվում Իսրայելից, ԱՄՆ-ից ու Եվրոպայից` հանդես գալով «հաշտեցման» նախաձեռնությամբ, սակայն ամենևին չի ցանկանում հաշտեցում, այլ մտադիր է ժամանակ շահել և Ռուսաստանի հետ Դաշինք ստեղծել, քանի դեռ արևմտյան վստահելի մամուլն ու ղեկավարությունը գնում են ՆԱՏՕ-ի դաշնակցին ընդառաջ:

Համարվում է, որ մեկ հանգամանք կա, որն անսասան է թվում. մուսուլմանական երկիր` Օսմանյան կայսրության արմատներով, և քրիստոնեական ՌԴ, որի պատմությունը տանում է դեպի Ռուսական կայսրություն, և նրանք չեն կարող դաշնակիցներ լինել, քանի որ ակնհայտ հակառակորդներ են: Սակայն իսրայելական պարբերականը նշում է, որ դա «պատմության տարընթերցում է». երկու երկրները պատրաստ են համատեղ գործել` հանուն հեղինակության բարձրացման, ազդեցության ու ռազմական ուժի: Այդ պատճառով է Թուրքիան այսօր ձգտում դեպի Ռուսաստանը:

Ընդհանուր առմամբ, ինչպես JP-ն է գրում, աշխարհը բաժանվել է ազատ պետությունների ու գործընկերների և այն միավորումների ու ռեժիմների, որոնցում նույնիսկ չեն մտորում իրավունքների և ազատությունների մասին: Այնպես որ` «ավտորիտար ռեժիմները», իսրայելական աղբյուրի պնդմամբ, հետևողականորեն ձգտում են միմյանց` չնայած պատմական և սոցիալ-մշակութային վիթխարի տարբերություններին: